احساس خودکارآمدی و ایفای نقش مربیان دانشکده پرستاری و مامایی شهرکرد در آموزش بالین

چکیده: زمینه و هدف: اگر سلامتی یک جامعه را در گرو خدمات پرستار و ماما بدانیم، شناخت و حل موانع و مشکلات ایفای نقش و خودکارآمدی در آموزش بالینی، می تواند شرایط لازم جهت ایفای نقش بهتر و خودکارآمدتر بودن مربیان را فراهم نماید. از این رو این مطالعه با هدف تعیین احساس خودکارآمدی و ایفای نقش مربیان دانشکده پرستاری و مامایی و ارایه راه کارها انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی است که با روش حل مسأله انجام شده است. نظرات کلیه مربیان دانشکده پرستاری و مامایی شهرکرد متمایل به شرکت در پژوهش (29 نفر) با استفاده از ابزارهای بررسی که شامل پرسشنامه ایفای نقش و احساس خودکارآمدی بود مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در ارتباط با مشکلات مربوط به ایفای نقش، شاخص ترین مشکل از دیدگاه این مربیان «فراهم نبودن محیط مناسب برای ایفای نقش مربیان در بالین» با امتیاز 57/127 از 145 بود. در ارتباط با مشکلات مربوط به احساس خودکارآمدی شاخصی که کمترین امتیاز را به خود اختصاص داد و در واقع ضعیف ترین احساس خودکارآمدی را در بر داشت، احساس مربوط به «من جهت افزایش اعتماد بنفس خودم، قادر هستم در ارتباط با ایده ها و نظریات خودم در صورت لزوم با مسئولین دانشکده در طول ترم تحصیلی بحث علمی نمایم.» بود که با امتیاز 90 از 116 در آخرین رده قرار گرفت. عوامل موثر در ایفای نقش مربیان شامل تاهل، سن، سابقه کار و میزان تحصیلات و عوامل موثر بر خودکارآمدی مربیان شامل سن و نوع استخدام بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از پژوهش حاضر و دانش، تاهل، سن، سابقه کار و میزان تحصیلات، مهارت و قدرت ایفای نقش یک مربی پرستاری و مامایی را تحت تاثیر قرار داده و توانمندی وی را ارتقاء می بخشد. به هر میزان که این مقوله ها قوی تر باشد، احساس خودکارآمدی مربی پرستاری و مامایی نیز افزایش یافته و تاثیر شگرفی بر کیفیت ایفای نقش وی خواهد گذاشت.